Punjabi Shayari

swer di pehli te raat di aakhri yaad ae tu
Oh sade aalie meri nitt di fariyaad ae tu
ਸਵੇਰ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਤੇ ਰਾਤ ਦੀ ਆਖਰੀ ਯਾਦ ਏ ਤੂੰ
ਉਹ ਸਾਡੇ ਆਲੀਏ ਮੇਰੀ ਨਿੱਤ ਦੀ ਫਰਿਆਦ ਏ ਤੂੰ

asaphal logon ke paas baitha karo
unake paas ahankar nahin anubhav hota hai
ਅਸਫ਼ਲ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠੋ
ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਕੋਈ ਹਉਮੈ ਨਹੀਂ ਹੈ

Bande fakkar kde fikar nahi karde
Kinne hi hon dukhi kade zikr nhi karde
ਬੰਦੇ ਫੱਕਰ ਕਦੇ ਫਿਕਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ
ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਹੋਣ ਦੁਖੀ ਕਦੇ ਜਿਕਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ

aise hans hans ke na dekha karo sab ki jaanib
log aisi hi adaon pe fida hote hain
ਐਸੇ ਹੰਸ ਨੂੰ ਨਾ ਦੇਖਿਓ, ਸਭ ਜਾਣਦੇ ਹਨ
ਲੋਕ ਅਜਿਹੇ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ

Shaant dareyawan de wang vehnde ne
Uchiya gallan wale aksar niwe rehnde ne
ਸ਼ਾਂਤ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਵਹਿੰਦੇ ਨੇਂ
ਉਚੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਾਲੇ ਅਕਸਰ ਨੀਵੇਂ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇਂ

suno, chaahe mujhase baat mat karo
bas apanee aavaaz roz suna diya karo
ਸੁਣ, ਭਾਵੇਂ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰੇ
ਬੱਸ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸੁਣਾਓ

Zindagi de panneya nu dhiyan naal padh ke samjhi
Kahli vich padh ke aksar nasamjhiyan hundiya ne
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪੰਨਿਆਂ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਸਮਝੀ
ਕਾਹਲੀ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਅਕਸਰ ਨਾਸਮਝੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ

raat kitani lambee hai hamase puchhie
vo kya bataenge jo so gae
ਸਾਨੂੰ ਪੁੱਛੋ ਕਿ ਰਾਤ ਕਿੰਨੀ ਲੰਬੀ ਹੈ
ਸੌਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕੀ ਦੱਸਣਗੇ

Dukh vandan layi ek hi shakhs kafi hunda
Mehfil taan bas tamasheyan lyi hundiya ne
ਦੁੱਖ ਵੰਡਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਹੀ ਸ਼ਖਸ ਕਾਫੀ ਹੁੰਦਾ
ਮਹਿਫਿਲਾਂ ਤਾਂ ਬਸ ਤਮਾਸ਼ਿਆਂ ਲਈ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ

yaaden itani teri ki sab samet nahi paaya
chaah kar bhi tera shahar chhod nahi paaya
ਯਾਦਾਂ ਇੰਨੀਆਂ ਤੇਰੀਆਂ ਨੇ ਕਿ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਢੱਕ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ
ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਤੇਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਨਾ ਛੱਡ ਸਕਿਆ